vizyonsuz olmak

öğlenleyin saat 13:00'da sınavım var ve ben bir şey çalışmadım, ne yapacağım hiç bilmiyorum. vizesi de öyle yüksek bir puan değil. bu saatte youtube'da takılıyorum. daha 20 yaşındayım ve yaklaşık 1 senedir bende tükenmişlik sendromu var. ne yapmam gerekiyor???

uygulamalı anlatmaya çalıştığımdır. demet akalın'la güne başlamak olsun, bülent serttaş'a biat etmek olsun, efendime söyleyeyim hasan mezarcı için klavye aşındırmak olsun, olsun da olsun. hayır yani neden japon feodalizmi dururken bunu yapıyorum ben? ya da italyan faşizmi? sorun bakalım var mı italyan faşizmi. tabi benzemez beyaz atletle mangal yapmaya. çünkü vizyon sahibi olmak. :swh.

hedeflerini hayallerini ideallerini düşük tutan kimse.

dursun özb*k ve yönetimi

kardeşim, bu laf bu ara ne kadar sık kullanılmaya başladı ya. özellikle youtube fenomenlerini izleyen iq’sü 3 olan kitle bunu ağzından düşürmüyor. geçen bir tweet okudum kız bulgur pilavına vizyonsuz demiş. ulan bulgur pilavıyla ne gibi bir sorun yaşamış olabilirsin. ya da bulgur pilavının nasıl bir vizyonu olabilir. maksimum yapabileceği şey zaten yenmek garibimin.

biz de genelde futbolda idari anlamda kullanılır. bunun birkaç örneği ise; ersun yanal'a harem açmak yerine kovmak, fatih terim'e florya'nın anahtarını vermek yerine kovmak veya x futbolcuyu almak yerine bonservissiz diye alınan futbolcuya imza parası vermek vs gibi örnekler vizyonsuzluk belirtisidir.

(bkz: dursun aydın özbek) ayrıca danla bilic kim köpek ki bu söze sahip çıkıyor.

az önce ayran içerek game of thrones izledim,onlar şarabından yudumladıkça ben de ayranımla dudaklarımı ıslattım.

(bkz: papatyalar diyorum iyiki varlar) (bkz: sen 17 yaşımsın çok güzel bi kitap değilmi yhaa)

8 yaşındaki kardeşim internetten akasya durağının eski bölümlerini izliyor. bu yaşta bu vizyonsuzluk fazla

canım yoğurtlu ıspanak istiyor aşırı derecede. nereden aklıma düştü gerçekten bilmiyorum. bugün de böyle vizyonsuzum, teşekkürler.

tayyip.

bu sey değil mi ya ben

17 yıllık oto elektrik ustası hayrettin abiden “senin vizyonunu seveyim ben” cümlesi işitmiş insanım. bunu tartışmayalım isterseniz.

bize küçükken klişe bir hayat düzeni biçiliyor ve ona göre şekillendiriliyoruz. "benim oğlum/kızım memur olacak." tek derdimiz, birinci plandaki şeyimiz para oluyor. doğduğumuzdan itibaren hep bir maratonun içinde oluyoruz. "sınıfta okumaya yazmayı ilk kim çözecek?" "sınıf birincisi kim olacak?", "fen lisesine gidecek mi?", "üniversite sınavında kaç sıralama yapacak?", "kpss'den yeteri puan alıp atanacak mı?" ..... daha önce de dediğim gibi çoğu insan istediği mesleği yapmıyor. herkes para pul peşinde. işimiz oturduktan sonra hemen aileden "eee ne zaman evleniyorsun?" soruları yükselmeye başlıyor. he evlenince ne oluyor, evlendiğin insanla daha hayatı yaşayamadan "torun yok mu torun?" soruları yükseliyor bu sefer. çocuk yapmama süresi uzadıkça saçma sapan söylentiler çıkıyor bu defa. sonra çocuk oluyor ve o klişe hayat düzeninin içine giriyorsun. sonra bir bakıyorsun yıllar geçmiş. eskisi gibi genç değilsin. ne istediğin meslekte ilerlemişsin, ne bir ödül almışsın, ne bir yabancı dil öğrenmişsin, ne yurt dışına çıkıp başka kültürler tanımışsın, ne farklı aktivetelerde yer almışsın, ne yeteneğini değerlendirmişsin vs. sadece sana sormadan biçilen o klişe hayatı sürmüşsün.

bugün fark ettiğim durumdur. maaşım yatıyor kenarda duruyor öyle zevksiz ve vizyonsuz olduğum için maaşımı harcayacağım bir alan bulamıyorum

Vizyonu geniş fakat fakir olmaktan iyidir…